Tadeusz Łącki urodził się 5 stycznia 1931 roku (według innych źródeł 7.01) w miejscowości Kopki, w obecnym powiecie niżańskim. Był synem przedsiębiorcy samochodowego, Edwarda Łąckiego i pochodzącej z proszowickiej rodziny mieszczańskiej Genowefy Feliksy Łakomskiej. Edward i Genowefa zawarli związek małżeński w kościele parafialnym w Proszowicach 29 października 1927 roku. Z przekazów rodzinnych wiemy, że ich małżeństwo nie należało do najszczęśliwszych. Po śmierci Edwarda Łąckiego w 1936 roku, Genowefa przeprowadziła się do Warszawy, gdzie z pomocą rodziny prowadziła sklep mięsny, natomiast syna oddała na wychowanie do swoich rodziców w Proszowicach. Pobyt Tadeusza w rodzinnej miejscowości swojej mamy nie trwał długo ponieważ gdy 23 lutego 1941 roku zmarła jego babcia, Aniela Łakomska, mama postanowiła zabrać go do siebie.
Przeprowadzka z Proszowic do Warszawy, podczas okupacji niemieckiej musiała być dużym szokiem dla dziesięcioletniego chłopca. Strach, głód, brud, ubóstwo – w takich warunkach młodziutki Tadek musiał szybko dorosnąć. W 1944 roku, jeszcze przed wybuchem powstania, w tajnych nauczaniach ukończył szkołę podstawową, którą zaczynał jeszcze w 1938 roku w Proszowicach. Po ukończeniu szkoły wraz z kolegami z podwórka postanowił włączyć się do konspiracji. 1 sierpnia 1944 roku, mając niespełna 13 lat, czynnie uczestniczył jako łącznik w strukturach Armii Krajowej. Tadeusz Łącki należał do VIII zgrupowania „Bicz”, grupy bojowej „Krybar”. Grupa Bojowa “Krybar”, pod dowództwem Kapitana Cypriana Odorkiewicza, przeprowadziła między innymi takie akcje jak: opanowanie Elektrowni Warszawskiej (pomimo licznych ataków niemieckich, udało się ją utrzymać), opanowanie szpitala na Solcu oraz trzy nieudane ataki na Uniwersytet Warszawski (1 sierpnia, 23 sierpnia, 2 września). W dwóch atakach na Uniwersytet Warszawski brał udział zbudowany przez powstańców samochód pancerny „Kubuś” oraz zdobyty transporter opancerzony „Jaś” (później zmieniono jego nazwę na „Szary Wilk”). Szeregowy Tadeusz Łącki ps. „Chomik” na przełomie sierpnia i września, podczas wykonywania swoich obowiązków został ranny odłamkiem granatu w nogę (z tego powodu później miał bliznę na lewej nodze). Dla młodego bohatera powstanie zakończyło się we wrześniu 1944 roku, gdy wraz z ludnością cywilną „Powiśla” został wyprowadzony ze stolicy i skierowany do robót przymusowych w okolicach Sochaczewa. Dzięki staraniom rodziny, w grudniu 1944 roku, Tadek został zwolniony z robót przymusowych i mógł powrócić do rodzinnej miejscowości, do swojej mamy, która tuż przed powstaniem uciekła z Warszawy do Proszowic, pozostawiając 13 letniego Tadeusza samego w stolicy. Młody powstaniec myśląc zapewne, że najgorsze już ma za sobą, w styczniu 1945 roku był jeszcze świadkiem walk stoczonych o Proszowice a także wkroczenia Armii Czerwonej do miasta.
Tadeusz Łącki po powrocie do Proszowic, kontynuował naukę w miejscowym Gimnazjum i Liceum im Bartosza Głowackiego. Na początku lat 50-siątych XX wieku przerwał naukę i zatrudnił się w jednym z przedsiębiorstw budowlanych które budowały Nową Hutę. Edukację kontynuował w liceum ogólnokształcącym w Nowej Hucie, które ukończył w 1952 roku, uzyskując świadectwo dojrzałości. W latach pięćdziesiątych poważnie zachorował na gruźlicę, która w czasach powojennych, gdzie wszystkiego brakowało, prawdopodobnie doprowadziłaby go śmierci. Na szczęście udało się uzyskać pomoc od dziadków Tadeusza (rodziców Edwarda Łąckiego), którzy mieszkali w USA. Dzięki lekom przesłanym z USA oraz pobytowi w sanatorium, Tadeusz szybko powrócił do zdrowia. Po powrocie do domu postanowił wyjechał w poszukiwaniu pracy do Jaworzna. W tym mieście zatrudnił się w branży budowlanej. Dzięki swojej rzetelności, pracowitości a także wielkiej uczciwości Tadeusz Łącki szybko ze stanowiska majstra awansował na kierownika budowy.
W Jaworznie poznał Józefę Nowotną, z którą w 1954 roku zawarł związek małżeński. Z Józefą miał dwójkę dzieci – córkę Zdzisławę (ur. 1955) oraz syna Jerzego (ur. 1957). W 1967 roku Państwo Łąccy postanowili przeprowadzić się do Proszowic, gdzie zamieszkali w centrum miasta w rodzinnym domu Genowefy Łąckiej z domu Łakomskiej. Po niespełna roku, z powodu złego stanu zamieszkanego domu, zostali przesiedleni do nowo wybudowanych bloków przy ulicy Kopernika w Proszowicach. W 1975 roku ukończył dwuletnie policealne studium budowlane w Krakowie, po którym uzyskał pracę w urzędzie gminy w Proszowicach w biurze projektowym.
Szeregowy Tadeusz Łącki ps. „Chomik” zmarł 26 lipca 2008 roku w wyniku obrażeń odniesionych w wypadku samochodowym, który miał miejsce przy ulicy Krakowskiej w Proszowicach. Został pochowany w rodzinnym grobowcu na cmentarzu parafialnym w Proszowicach. Został on odznaczony między innymi: Warszawskim Krzyżem Powstańczym, Krzyżem Armii Krajowej, medalem Zwycięstwa i Wolności 1945, odznaką pamiątkową Akcji „Burza”, odznakę Weterana Walk o Niepodległość.
Biogram sporządzony na podstawie wspomnień Jerzego i Mirosławy Łąckich.
Opracował: Mateusz Serwatowski
Bibliografia:
1) Włodzimierz Rosłoniec; Grupa „Krybar” Powiśle 1944; Warszawa 1989
2) 1944.pl
3) pl.wikipedia.org
4) sppw1944.org
5) genealodzy.pl
